De wereld aan mijn voeten

Ondanks dat ze wat decennia terug opgroeide, heeft ze nooit een heftig uit-de-kast-moment gehad. Het was eigenlijk altijd al duidelijk. Er zat gewoon ineens een extra meisje met wilde haren bij haar ouders aan de ontbijttafel.

Simona (42, journaliste): 

“Ik ben op Sicilië geboren, in een piepklein dorp. De tijd is daar honderd jaar geleden stil komen te staan. Mijn ouders hebben me niet gesteund of enorm bijgestaan in mijn seksuele voorkeur, maar ze probeerden me ook niet op een ander spoor te zetten. Ik denk dat dat voor hen gewoon iets was waar je niet over praatte. Bovendien is hun enige andere kind, mijn broer, als twintiger door de maffia om het leven gebracht. Al mijn ouders’ goddelijke dankbaarheid ging uit naar mij. Ik ben opgegroeid in een ouderwetse familie, maar met veel liefde.

Op mijn achttiende verhuisde ik naar Rome. Ik wilde vrijheid en kansen, zowel op professioneel gebied als in de liefde. Een paar jaar zette ik geen voet meer op Sicilië. Nu is dat anders; ik zoek mijn familie iedere zomer op. Maar ik zou doodongelukkig worden als ik ergens anders zou wonen dan in Rome. Er hangt hier een magie in de lucht die ik van geen enkele andere plek ken. Romeinen zijn een avontuurlijk volk. Het zijn romantici: het liefdesleven is een film. Ja, dat maakt ze players. En ja, clichés zijn de norm. Maar het betekent ook dat alles kan. Ze zijn hier niet bang om te flirten, iets raars voor te stellen of om afgewezen te worden. Er lag plots een wereld vol avontuur aan mijn voeten. In mijn tweede jaar als  student journalistiek werden mijn middagen in de bibliotheek opgevolgd door nachten in seksclubs. De vrijheid om te ontdekken wat ik wel of niet wilde, heeft mij enorm veel zelfverzekerdheid gebracht. 

Nu ben ik 42. Ik ben single, maar begrijp steeds minder goed wat dat inhoudt. Ik heb vriendinnen die ik veel zie en waar ik ook seksuele verhoudingen mee heb. We zorgen voor elkaar zoals je dat doet in vriendschappen. En ik geloof absoluut niet dat ik alleen oud zal worden. Integendeel: soms komt het in me op dat ik meer geliefden om me heen heb dan menig gelukkig getrouwde. De kans is groot dat we elkaar nog steeds zien als we tachtig zijn. Maar ik vind mijn vriendinnen “een polyamoreuze relatie” noemen, doodvermoeiend, ik weet zonder die naam ook precies wat ik aan ze heb. 

Mijn advies voor iedereen, waar dan ook ter wereld, is om uit je comfortzone te stappen. Zo kun je jezelf in een omgeving plaatsen waar je echt wilt zijn. Misschien zelfs in een omgeving die je verleidt…” 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Alles of niets 

Toen zijn lief in de nacht van hun eerste date geen seks wilde zonder condoom, was Davide verbluft... en gegrepen. 

Davide (24, filmregisseur): 

“Eerlijk is eerlijk, vóór ik haar leerde kennen, was ik nogal een player. Seks was gewoon fun voor mij en niet iets heiligs. Ik dacht er allemaal niet zo diep over na.  Maar de eerste keer dat Elena en ik samen in bed belandden, had geen van ons beide een condoom bij zich… En voor Elena dwarsboomde dat onze plannen. “Dan niet,” zei ze. 

Ik was heel verbaasd, dat had niemand ooit tegen me gezegd. Haar serieuze houding naar seks vond ik ontzettend aantrekkelijk. Het greep me. Ik weet niet eens precies waarom, maar vanaf die eerste nacht wilde ik alleen maar meer van haar. 

Onderhand zijn we een stelletje, al twee jaar. Mijn vroegere ik zou steil achterover slaan van verbazing. Zó lang exclusief met één meisje?! En guess what: ik vind het prachtig om monogaam te zijn. Het vertrouwen dat je daarmee in elkaar hebt is van de allerhoogste soort. Voor mij kwam vriendschap altijd vóór de liefde, maar alleen omdat de liefde niet geloofwaardig genoeg was om erop in te zetten.

Een relatie vergt veel. Ik geloof niet in open of polyamoreuze relaties. Dat deed ik voorheen ook al niet, maar nu heb ik de bevestiging: dit ene, prachtige meisje neemt me al zo in beslag… een tweede zou mijn ondergang zijn. Het is alles of niets voor mij. Wanneer ik iets doe, wil ik mijn hele wezen erop inzetten. 

Ik geloof dat het verspilling van aandacht is: om beestachtige verlangens met intentie te verwarren. Als je het grootste deel van je tijd met één persoon doorbrengt, wil je het toch goed doen? Dan wil je niet hoeven nadenken over of je partner wel echt met jou wil zijn of toch liever met die tweede liefde slaapt. 

Ik begrijp het wel, want ook ik fantaseer en verlang. Soms vliegt de verwondering door mijn hoofd. Hoe zou het zijn om een man te neuken? Of een oudere vrouw? Of ik dwaal af naar hoe die ene geile Française me bereed… Sommige van die curiositeiten zijn zelfs wensen. Maar zoals op elk gebied in het leven kun je meer wensen creëren dan vervullen. Ze zijn er, ik koester ze en lach erom. Maar uitvoeren? Col cazzo! (red: No way!) Al is het maar omdat er ontelbaar veel wensen bestaan die wél verenigbaar zijn met Elena. Seks op keiharde muziek in een nachtclub bijvoorbeeld, of een keer een trio of BDSM uitproberen, of de liefde bedrijven op mijn dakterras…

Als ik advies zou mogen geven aan jullie koelbloedige Noorderlingen, is het: “Relax, kom te laat, maak fouten”. In een relatie moet je je vrij voelen om te spelen. Probeer samen wat mafs uit, voel je vrij om het absoluut niets te vinden en lach er dan om. Het ergste wat er kan gebeuren is dat je elkaar beter leert kennen. Niemand heeft de juiste antwoorden, dus op elke vraag kun je altijd later nog terugkomen.”